Ook gecharmeerd
door deze unieke plek?
> Laat hier je gegevens achter!
Bron: Sleins Archief
“Het einde van een hoofdstuk,
het begin van een nieuw verhaal...”
EEN NIEUW VERHAAL
VOOR SANDERUS
Elke Sleidingnaar is vertrouwd met dit gebouw:
het SanderusHuis.
Wat vroeger opgericht werd als ‘cultuurcentrum avant la lettre’, krijgt nu een nieuwe bestemming als levendige woonbuurt. De authentieke gelagzaal heropent zijn deuren en wordt achteraan uitgebreid met een terras. Je komt binnen langs de poort van de voormalige cinema die uitgeeft naar het gezellig binnenplein, waarrond alle woningen zijn ingeplant. Een toekomstbuurt in hartje Sleidinge, die de geschiedenis als cultuurhuis en ontmoetingsplek herwaardeert.
​
Hier kom je thuis in dé ideale biotoop voor spontane ontmoeting, het DNA van deze unieke historische plek.
SANDERUSHUIS
een ontmoetingsplek met een rijk verleden
De rijke geschiedenis van de site gaat terug tot de tweede helft van de 19de eeuw, wanneer H. Willems “de vraeg tot het plaetsen van eene bierbrouwerij op zijnen eigendom, gestaen en gelegen te Sleydinghe ten dorpe, bekend ten plan Kadastral sectie C nr. 1050 en 1053” indient. De brouwerij wordt in 1897 overgenomen door de familie Naudts en na WO I omgevormd tot depot en bottelarij van Krüger.
In 1926 laat burgemeester Maurice Ghysbrechts onder leiding van architect Ludovicus Pintelon het SanderusHuis oprichten als nieuw lokaal voor de muziekkring ‘Iever en Eendracht’, de studiekring, en de boerengilde. De drie symbolen op het embleem verwijzen daarnaar: de lier, het boek en het landbouwwerktuig. Yvo Roegiest kreeg als eerste de eer om het lokaal uit te baten.
​
In 1930 wordt het pand links en rechts uitgebreid met een feestzaal en cinema in dezelfde Vlaamse stijl, en groeit zo uit tot het ‘cultuurcentrum avant la lettre’. De VZW Sanderus Kunstkring en het Sanderuskoor organiseerden er tal van culturele activiteiten en muziekavonden, en de eerste film werd afgedraaid op nieuwjaarsdag 1932.
In 1968 werd de site nogmaals verbouwd en uitgebreid door de toenmalige eigenaar J. Dierick.
Vanaf 1977 kwam de uitbating in handen van Georgine Goethals - Vermeire, die in 1989 de scepter overdraagt aan zoon Patrick Goethals en schoondochter Lieve Van de Walle. Vanaf 1993 werd de site verbouwd en verder uitgebreid met ruime tuin en parking.
Met de reconversie tot Sanderus’Thuis in de 21ste eeuw, geeft de volgende generatie de site een nieuwe toekomst.
HISTORISCH WAARDEVOL
In samenspraak met Erfgoed Meetjesland (IOED / Comeet) werd zorgvuldig bepaald welke delen van het pand bouwkundig historisch waardevol zijn.
Met zijn Vlaamse regionalistische trapgevel, kanteeltjes, geritmeerde speklagen, stenen kruiskozijnen, boogvelden en groene glas in lood ramen, vormt het SanderusHuis samen met de de spitse kerktoren de identiteit van het Sleinse dorpsbeeld.
De eigenheid van de authentieke gevel en de hellende dakvorm blijft behouden. De nieuwbouw die de straatgevel sluit, maakt met zijn moderne trapgevel een knipoog naar het rijke verleden.
ANTOON SANDERS
Op 15 september 1586 werd Antoon Sanders te Antwerpen gedoopt. In 1611 werd hij priester gewijd en hetzelfde jaar nog tot pastoor te Sleidinge aangesteld, waar hij tot 1622 verbleef. Van 1615 tot 1618 moest hij ook instaan voor de helemaal verwoeste parochie Oosteeklo (door godsdiensttwisten). Later werd hij kanunnik te Ieper.
Hij stierf in de abdij van Affligem in het jaar 1664.
Antoon Sanders schreef gedichten en geschiedenis in het Latijn en zoals alle geleerden in die tijd, ondertekende hij zijn werk met een gelatiniseerde naam namelijk “Antonius Sanderus”.
In 1641 verscheen zijn meest beroemde boek “Flandria Illustrata”, een geschiedenis van Vlaanderen, verlucht met talrijke merkwaardige illustraties.
Op aandringen van E.H. De Feyter, toenmalig directeur van het klooster, werd het lokaal “Sanderushuis” genoemd. Op 2 oktober 1926 werd het ingezegend door pastoor Van Lierde en kunstschilder Leo Steel voorzag het van fraaie muurschilderingen (1929).
Sleidinge heeft ook een Sanderustuinwijk (+1930), een Sanderuslaan (+1954) en een Sanderuspad (1975).